Nietypowy post hipciowy

Od Nietypowego postu misiowego minął prawie rok, zatem czas najwyższy na coś równie niecodziennego. Nietypowość owa objawia się brakiem formy biżuteryjnej, gdyby ktoś tu wszedł pierwszy raz i nie wiedział. 

Szydełko zwykle leży u mnie odłogiem, raz, bo coś mi się poprzestawiało w anatomii i zbyt długa praca tym narzędziem sprawia mi dyskomfort, dwa, bo jednak wolę robić biżuterię. No, ale czego się nie robi dla uroczych, nowonarodzonych istot żeby je jakoś miło powitać w swojej społeczności. Z rodzicami berbecia znamy się kilka lat, mój mąż nawet ciut dłużej, więc nie wyobrażałam sobie by z tej okazji nie przeprosić się z włóczką, tym bardziej, że mój mąż nalegał :) Podejrzewam, że liczył na to, że znowu pozwolę mu zatrzymać maskotkę, ale się przeliczył :p

Dziecko jeszcze nie kumate, to pewnie nie za bardzo odczuwa satysfakcję z jakichkolwiek zabawek, jak na razie interesuje go tylko mamina pierś. Może jak podrośnie, to hipcio stanie się jego towarzyszem zabaw lub przytulanką do snu. 

Bardzo nie lubię powtarzalności dlatego nie wydziergałam kolejnego misia, a że ostatnio wzruszają mnie małe hipopotamy, to postanowiłam spróbować z tym stworem.

niuch, niuch.

Mały, żywy hipcio to jednak nie to samo co zabawka, przede wszystkim odrobinę inaczej prezentuje się z pyska, zbytni realizm mógłby nie być tak uroczy :) Popuściłam więc wodze wyobraźni.

Przytulanka nie powstała w oparciu o żaden tutorial ani gotową pracę, to projekt autorski, do tego stopnia, że nie jestem w stanie go odtworzyć ;)

Nie podam więc wam żadnych technicznych szczegółów, niestety nawet stwora nie pomierzyłam. Raczej niski z niego koleś.

I chyba dobrze mu z oczu patrzy, plastikowych, zielonych, przyjaznych dla małego użytkownika.

Do ich koloru dopasowałam barwy szalika, wielce pomocna była tu cieniowana włóczka.

Wnętrze zwierza wypełnia poliestrowa watolina od Rayhera. Gdyby się kiedyś w błotku potaplał, można go wyprać.

Jak zawsze, najwięcej pracy miałam przy detalach, ale z całością udało mi się uwinąć w 3 dni. Jeszcze tylko spojrzenie na hipcia odchodzącego w siną dal. 

***

Na koniec chciałam podziękować Ewelinie z bloga Moje Koralikowanie za wyróżnienie, obiecałam jej, że odpowiem na zadane pytania, ale jakoś od miesiąca nie mogłam znaleźć czasu, aż do dziś.

1. Dlaczego powstał Twój blog?

Chyba z potrzeby chwili i chęci wyjścia z szafy. Wielu z nas coś robi, ale nikt o tym nie wie, a szkoda. Blog miał być formą archiwum moich prac i trochę sposobem na wygadanie się.

2. Czy uważasz że spełnił Twoje oczekiwania? 

Myślę, że przerósł moje oczekiwania :)

3. Czy bardziej cenisz "elegancką prostotę", czy wolisz blogi z dużą ilością grafiki i muzyką?

Wolę umiarkowaną oprawę, zwykle prezentowane treści są na tyle barwne, że krzykliwa grafika je zagłusza, ale każdy ma prawo robić co mu się podoba.

4. Czy negatywne komentarze są dla Ciebie przyczynkiem do zastanowienia się nad publikowaną treścią?

Tylko raz dostałam negatywny komentarz, ale jego autor nie podjął dyskusji, i nie wyjaśnił co tak naprawdę mu się nie spodobało, więc z braku wskazówek co ewentualnie mogłabym zmienić, postanowiłam nic nie zmieniać ;) Ale jestem otwarta na wszelkie sugestie, także te krytyczne.

5. Jak reagujesz na hejty? Irytacją, śmiechem czy lekceważeniem?

Hejt jest specyficzną formą komunikacji, dostarcza bardzo ciekawych informacji o hejterze, jednak treść tej informacji rzadko ma cokolwiek wspólnego z jej adresatem. Zwykle reaguję współczuciem dla agresora, bo jak mówią "bohater w necie, dupa w świecie", żal mi takich ludzi, sami siebie krzywdzą nagromadzoną złością.

6. Czy przeglądasz statystyki w bloggerze? 

Tak, ale bardziej kto i po co, niż ile. Informacja o tym, w jaki sposób trafiają do mnie odwiedzający i skąd przychodzą, jest bodźcem do pracy nad treścią bloga.

7. Czy konieczność zamknięcia bloga byłaby dla Ciebie wielkim wyrzeczeniem?

Zależy od powodów dla których miałabym go zamknąć, ale chyba byłoby mi przykro.

8. Czy nominacja do LBA ma dla Ciebie jakiekolwiek znaczenie?

Takie wyróżnienia zawsze są ważne i jednocześnie miłe.

9. Czy uważasz, że publikowanie postów nawet wtedy gdy nie ma się nic do powiedzenia jest słuszne?

Jeśli ktoś czuje potrzebę powiedzenia czegoś, to może to opublikować, ale nie każdy musi to czytać. Takie prawo internetu. 

10. Czy założenie bloga wniosło dla Twojego życia jakąkolwiek wartość?

Blog stał się odskocznią, takim trochę wentylem bezpieczeństwa dla niekiedy stresującej rzeczywistości. Jednak najwięcej wnosi interakcja w komentarzach i blogowe znajomości. Blogi tworzą ludzie i to zwykle barwni i bardzo ciekawi, bez nich blogosfera nie miałaby wartości większej niż wystawa sklepowa. 

Raz jeszcze dziękuję Ewelinie za wyróżnienie, a Wam, za dotrwanie do końca.

Pozdrawiam ciepło!