Old Lady, broszka

Gdyby moja prababcia żyła, miałaby dziś 120 lat, zmarła w wieku 88, co i tak jest pięknym wiekiem. Jak nie trudno policzyć, przeżyła kilka wojen i zawirowań historycznych. Zbliżała się już do 40 i jako kobieta niezamężna pomagała rodzicom, aż na prośbę siostry pojechała do Francji, by pomóc jej przy dzieciach, a wróciła z własnym, i z mężem, żeby nie było :) Mój pradziadek był polakiem urodzonym na emigracji i chyba oboje z prababką nie spodziewali się, że los postawi ich na swojej drodze, zwłaszcza że dzieliło ich wszystko, łącznie z wiekiem. Tak czy inaczej, po narodzinach mojej babci, prababka zapragnęła wrócić do ojczyzny, zbliżała się wojna, a ona nie chciała zostawiać najbliższych. Pradziadek całe życie wypominał jej tę nostalgię, bo patrząc na zmiany ustrojowe, Polska nie była przyjaznym krajem, zdecydowanie lepiej żyłoby im się za granicą.

Moja prababka była skromną kobietą, nigdy nie chciała niczego dla siebie, zawsze poświęcała się innym, najpierw rodzicom, potem córce a na końcu wnukom i przez krótką chwilę w ostatnich latach, prawnukom. Nie mam więc po niej wielu pamiątek, oprócz zdjęć, drugiego imienia, kilku dzbanków i guzika. Nie pamiętam, jak guzik trafił w moje ręce, najprawdopodobniej dała mi go do zabawy, niemniej jednak wiem, że należał do niej. Służył staremu płaszczowi i wraz z pozostałymi guzikami nadawał mu charakteru, bo guzik jest piękny. Szklany, ręcznie szlifowany, piękna robota. Po wielu latach dojrzałam do tego, by tchnąć weń nowe życie, został broszką :)

Przed metamorfozą nie wyglądał zbyt zachęcająco, bo odrobinę się sponiewierał pośród innych bibelotów.

Szkło w wielu miejscach się wyszczerbiło, pozbawiając guzik wartości użytkowych, ale dla mnie to nadal prawdziwy skarb.

Podkleiłam go filcem i zaczęłam obszywać. Wybrałam czerń i srebro, bo chcę nim spinać swetry, zależało mi, by był w miarę neutralny i pasował do wszystkiego.

Zdecydowałam się na koraliki od Toho, round i treasure w kolorach Opaque Jet, Frosted Jet i Nickel oraz kryształki Fire Polish Jet, Matte Jet i Hematite.

Tył podszyłam naturalną skórą i zamontowałam zapięcie z ogranicznikiem, żeby go nie zgubić.

Wyszła z tego nieduża, ale dość zgrabna broszka.

I dla kontrastu na nieco innym tle, kiepsko robi się fotki przy tak mizernym świetle:(

A Wy macie jakieś skarby, które doczekały się drugiego życia? Co sądzicie o takim wykorzystaniu pamiątek po bliskich?

***

Na koniec pochwalę się przepięknym naszyjnikiem, który dostałam jakiś czas temu od Magdy z MaManii w ramach Candy. Magdzie już dziękowałam, a teraz chwalę się Wam:)

Pozdrawiam wszystkich ciepło!