Gift, wisior

Jak zapewne każda kobieta lubię dostawać prezenty. Tylko jakoś nie przepadam za niespodziankami, zwłaszcza kupowanymi na oko, dlatego plasuję się w kategorii trudnych do obdarowywania. Proszę jednak nie mylić mojej przypadłości z niewdzięcznością, zawsze cieszę się z prezentów, tylko że jako człowiek do bólu praktyczny, strasznie nie lubię rzeczy niepotrzebnych. Koraliki - zawsze potrzebne, patelnia - w sumie się przyda, rękawiczki i góralskie kapcie - niekoniecznie. Mąż mój raz na jakiś czas dostaje zatem ode mnie maila z linkami do zakupów i sugestie co ewentualnie chcę lub potrzebuję. Problem z głowy, on szczęśliwy, ja zadowolona. Kilka lat temu zaskoczył mnie jednak kompletnie, przywożąc mi z podróży pokaźny pakunek z kamieniami.

Był to czas moich niechlubnych początków z koralikami i nie podejrzewałabym go nawet o takie zakusy. A on wypatrzył gdzieś w górach sklepik z minerałami i kupił mi fantastyczne agaty, malachity i jaspisy. No cóż, przepłacił straszliwie, co przyznał po czasie, ale chciał mi sprawić radość i tak się w istocie stało.

Tak czy inaczej, wówczas nie miałam warsztatu potrzebnego do godnego oprawienia tych skarbów, ale parę lat później odważyłam się tchnąć życie w ten jaspis. Reszta kamieni nadal czeka.

Bardzo chciałam ustroić go w liście, ale takie czysto jesienne nie pasowały mi do koloru kamienia, dlatego zdecydowałam się na zieleń.

Na pewno kojarzycie te listki z innych moich prac (klik, klik). Lubię ten szablon, dlatego z przyjemnością wygrzebałam go z dna szuflady.

Raczej nie będę nosić wszystkiego na raz. Co za dużo, to niezdrowo. 

Wracając do kamienia, ten okaz jaspisu jest naprawdę wyjątkowy. Ma piękny kolor i delikatne spękania, co sprawia, że wygląda intrygująco. Trudno mi było zdecydować jakie kolory będą tu najlepsze, dlatego postawiłam na bezpieczną czerń i srebro. Może to i oklepany zestaw, ale zawsze się sprawdza. 

Miałam jedynie mały zgryz związany z nośnikiem. Pierwotnie zawiesiłam go na ciemno-srebrnej metalowej żmijce, ale coś mi nie grało, więc spróbowałam ze sznurem koralikowoszydełkowym z piętnastek. Na szczęście mam dwa do wyboru - bardzo długi i średni. Brakuje mi tylko takiego krótkiego, niemal pod szyję. Do zdjęcia musiałam go zarzucić na plecy ;)

Na koniec zdjęcia grupowe.

I z ognistym liskiem, którego jeszcze nie pokazywałam, bo czemu nie ;) Taki leśny akcent.

Pozdrawiam ciepło!